Am Fest Taufe des Herrn wird jedes Jahr die Perikope mit der Erzählung dieses Ereignisses am Jordan aus dem jeweiligen Evangelium vorgetragen. Diesmal ist die Matthäus-Version (Mt 3, 13-17) dran (im Lesejahr B – Mk 1, 7-11 und im Lesejahr C – Lk 3, 15-16. 21-22). Evangelist Johannes erwähnt nur mit einem Satz, dass Johannes der Täufer ein Zeugnis über Jesus in Betanien ablegte, auf der anderen Seite des Jordan, wo er die Leute taufte (vgl. Joh 1, 28). Wenn man die drei Texte nebeneinander stellt, dann kommt man zum folgenden Ergebnis: Matthäus und Markus sagen, dass Jesus aus Galiläa an den Jordan kam, um sich von Johannes taufen zu lassen (vgl. Mt 3, 13; Mk 1, 9). Lukas sagte nur, dass er sich zusammen mit dem ganzen Volk taufen ließ (vgl. Lk 3, 21a). Dann kommt die Diskussion Jesu mit Johannes, von der nur Matthäus berichtet (vgl. Mt 3, 14-15). Matthäus und Markus schreiben weiter, dass sich der Himmel öffnete als Jesus aus dem Wasser stieg und der Geist Gottes auf ihn herabkam (gl. Mt 3, 16; Mk 1, 10). Lukas dagegen berichtet, dass sich der Himmel öffnete und die Taube auf ihn herabkam während er betete (Lk 3, 21b-22a). Alle drei Evangelisten schreiben, dass eine Stimme aus dem Himmel sprach: Das ist mein geliebter Sohn, an dem ich Gefallen gefunden habe (vgl. Mt 3, 17). Bei Markus und Lukas richtet sich die Stimme direkt an Jesus: Du bist mein geliebter Sohn, an dir habe ich Gefallen gefunden (Mk 1, 11; Lk 3, 22b). Es bleibt noch die Diskussion zwischen Johannes und Jesus, die den ersten Evangelisten von den andren unterscheidet. Johannes aber wollte es nicht zulassen und sagte zu ihm: Ich müsste von dir getauft werden, und du kommst zu mir? Jesus antwortete ihm: Lass es nur zu! Denn nur so können wir die Gerechtigkeit (die Gott fordert) ganz erfüllen. Da gab Johannes nach (Mt 3, 14-15).

Gerade diese Szene ist im Bildprogramm der Porta sancta der Petersbasilika in Rom enthalten. Die Heilige Pforte aus Bronze wurde von Bischof von Basel - Franziskus von Streng - aus Dankbarkeit vom schweizerischen Volk dem Papst Pius XII. für das Heilige Jahr 1950 geschenkt. Die Bronzearbeit wurde von Vico Consorti 1949 fertiggestellt und ersetzte die Holztür von 1749. 16 Bildfelder (auf jedem Flügel 8 und unten jeweils eine Inschrift) füllen die Bilderwand. Auf jedem Flügel wurden je 2 Reliefs in 4 Reihen konzipiert. Die Tafeln zeigen biblische Szenen zur Erbsünde, Heilsgeschichte und zur Vergebung, die Christus der Menschheit gebracht hat. Nur die letzte Szene zeigt die Zeremonie der Öffnung der Heiligen Pforte am 24.12.1949. Folgende Reliefs und lateinische Inschriften bilden das ikonographische Programm der Bronzetür: 1. Der Cherubim an der Pforte des Paradieses (ohne Inschrift), 2. Die Vertreibung aus dem Paradies (Quod Heva tristis abstulit – Was die unglückliche Eva uns genommen hat), 3. Die Verkündigung an Maria (Tu reddis almo germine – Du gibst mit dem Sohn Gottes uns wieder), 4. Der Engel der Verkündigung (ohne Inschrift), 5. Die Taufe Jesu im Jordan (Tu venis ad me? – Du kommst zu mir?), 6. Das verlorene Schaf (Salvare quod perierat – Retten, was verloren ging), 7. Der barmherziger Vater (Pater, peccavi in caelum et coram te – Vater, ich habe gegen den Himmel und gegen dich gesündigt), 8. Die Heilung des Lahmen (Tolle grabatum tuum et ambula – Nimm dein Bett und geh), 9. Der Sünderin wird vergeben (Remittuntur ei peccata multa – Ihr wurden viele Sünden vergeben), 10. Die Pflicht zur Vergebung (Septuagies septies – Sieben und siebzig), 11. Die Verleugnung Petri (Conversus Dominus respexit Petrum – Der Herr wandte sich um und blickte auf Petrus), 12. Ein Schächer kommt ins Paradies (Hodie mecum eris in paradiso – Noch heute wirst du mit mir im Paradiese sein), 13. Christus erscheint Thomas (Beati qui crediderunt – Selig die, die glauben), 14. Der Auferstandene erscheint den Jüngern im Saal (Accipite Spiritum Sanctum – Empfangt den Heiligen Geist), 15. Der Auferstandene erscheint Saulus (Sum Iesus quem tu persequeris – Ich bin Jesus, den du verfolgst), 16. Die Porta sancta wird geöffnet (Sto ad ostium et pulso – Ich stehe vor der Tür und klopfe).

Unser Bild zeigt üblicherweise in der Mitte den im Wasser stehenden Jesus. Über seinem Kopf schwebt die Taube. Rechts steht Johannes der Täufer auf einem Felsen mit seinem Kreuzstab und gisst mit der rechten Hand das Wasser über Kopf Jesu. Links steht ein Engel auf dem felsigen Boden und hält in Händen das Gewand Jesu. Die Überschrift lautet: Tu venis ad me? Du kommst zu mir? Jesus nimmt auf sich die Taufe der Umkehr, obwohl er das nicht braucht. Durch diese Taufe steigt er zu uns Menschen herab, um uns aufzurichten und die Vergebung der Sünden zu schenken. Er gibt uns mehr wieder als wir durch Sünde Adams verloren haben. Die Sünde wurde am Kreuz besiegt und Gott schenkt uns Anteil an seinen Gaben. Und das alles geschieht durch den Geist Gottes.

Vater, du sendest uns deinen geliebten Sohn.
Vater, du machst alles neu durch deinen Geist.
Vater, du hast die Selbsthingabe deines Sohnes angenommen.

W święto Chrztu Pańskiego każdego roku odczytywana jest z kolejnej Ewangelii perykopa opowiadająca o wydarzeniu nad Jordanem. Tym razem jest kolej na wersję Mateusza (Mt 3, 13-17). Jeśli chodzi o cykl czytań mszalnych w roku „B” będzie to fragment Mk 1, 7-11, a w roku „C” perykopa Łk 3, 15-16. 21-22. Ewangelista Jan tylko jednym zdaniem wspomina, że Jan Chrzciciel dał świadectwo o Jezusie w Betanii, na drugim brzegu Jordanu, gdzie ludziom udzielał chrztu (por. J 1, 28). Gdy postawi się te trzy teksty obok siebie, to można dojść do następujących wniosków: Mateusz i Marek mówią, że Jezus z Galilei przyszedł nad Jordan, aby przyjąć chrzest od Jana (por. Mt 3, 13; Mk 1, 9). Łukasz wspomina tylko, że wraz z całym ludem przyjął chrzest (por. Łk 3, 21a). Następuje teraz dyskusja Jezusa z Janem, którą tylko Mateusz zapisał (por. Mt 3, 14-15). Mateusz i Marek piszą dalej, że niebo się otwarło, gdy Jezus wyszedł z wody i Duch Boży zstąpił na Niego (por. Mt 3, 16; Mk 1, 10). Łukasz natomiast opisuje, że niebo się otworzyło i gołębica zstąpiła na Niego, gdy się modlił (por. Łk 3, 21b-22a). Wszyscy trzej Ewangeliści piszą, że głos z nieba się rozległ: On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem (por. Mt 3, 17). U Marka i Łukasza ten głos zwraca się bezpośrednio do Jezusa: Ty jesteś moim Synem umiłowanym, Ciebie sobie upodobałem (Mk 1, 11; Łk 3, 22b). Pozostaje jeszcze ta dyskusja między Janem a Jezusem, która odróżnia pierwszego Ewangelistę od pozostałych. Lecz Jan wzbraniał się, mówiąc: To ja powinienem przyjąć chrzest od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie? Jezus mu odpowiedział: Zgódź się na to, gdyż teraz trzeba nam wypełnić całą tę powinność. Wtedy się zgodził (Mt 3, 14-15).

Akurat ta scena została zawarta w programie ikonograficznym Porta sancta w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Brama Święta z brązu została podarowana papieżowi Piusowi XII na rok Święty 1950 przez biskupa Bazylei – Franciszka von Strenga jako wotum wdzięczności od narodu szwajcarskiego. To spiżowe dzieło zostało wykonane przez Vico Consorti w 1949 roku i zastąpiło bramę drewnianą z 1749 roku. 16 scen wypełnia ścianę obrazów (na każdym skrzydle po 8, a u dołu po jednym napisie). Na każdym skrzydle umieszczono po 2 reliefy w 4 rzędach. Tablice te pokazują sceny biblijne do grzechu pierworodnego, historii zbawienia i przebaczenia przyniesionego ludzkości przez Chrystusa. Tylko ostatnia scena ukazuje ceremonię otwarcia Bramy Świętej 24.12.1949 roku. Następujące reliefy i łacińskie napisy tworzą program ikonograficzny tej bramy spiżowej: 1. Cherubin strzegący bramy raju (bez napisu), 2. Wygnanie z raju (Quod Heva tristis abstulit – To, co nieszczęśliwa Ewa odebrała), 3. Zwiastowanie Pańskie (Tu reddis almo germine – Ty z Synem Bożym przywracasz), 4. Anioł Zwiastowania (bez napisu), 5. Chrzest Jezusa w Jordanie (Tu venis ad me? – A Ty przychodzisz do mnie?), 6. Zagubiona owca (Salvare quod perierat – Zbawić to, co się zgubiło), 7. Miłosierny ojciec (Pater, peccavi in caelum et coram te – Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie), 8. Uzdrowienie paralityka (Tolle grabatum tuum et ambula – Weź swe łoże i idź), 9. Przebaczenie jawnogrzesznicy (Remittuntur ei peccata multa – Odpuszczone są jej liczne grzechy), 10. Nakaz przebaczania (Septuagies septies – Siedemdziesiąt siedem razy), 11. Zaparcie się Piotra (Conversus Dominus respexit Petrum – Pan odwrócił się i spojrzał na Piotra), 12. Przyjęcie Łotra do raju (Hodie mecum eris in paradiso – Dziś ze mną będziesz w raju), 13. Ukazanie się świętemu Tomaszowi (Beati qui crediderunt – Błogosławieni, którzy uwierzyli), 14. Zmartwychwstały ukazuje się w wieczerniku (Accipite Spiritum Sanctum – Przyjmijcie Ducha Świętego), 15. Zmartwychwstały ukazuje się Szawłowi (Sum Iesus quem tu persequeris – Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz), 16. Otwarcie Bramy Świętej (Sto ad ostium et pulso – Stoję u drzwi i kołaczę).

Nasz obraz ukazuje w zwyczajny sposób w środku Jezusa stojącego w wodzie. Nad Jego głową unosi się gołębica. Z prawej strony Jan Chrzciciel stoi na skale ze swoją laską zakończoną krzyżem, a prawą ręką polewa głowę Jezusa. Z lewej strony anioł stoi na skalistym gruncie i trzyma w rękach szatę Jezusa. Napis jest następujący: Tu venis ad me? A ty przychodzisz do mnie? Jezus przyjmuje na siebie chrzest nawrócenia, chociaż tego nie potrzebował. Przez ten chrzest zstępuje On do nas ludzi, aby nas podźwignąć i darować nam przebaczenie grzechów. Przywraca nam o wiele więcej, niż straciliśmy z winy Adama. Grzech został przezwyciężony na krzyżu i Bóg daje nam uczestnictwo w swoich darach. Wszystko to dzieje się za sprawą Ducha Świętego.

Ojcze, Ty nam zsyłasz swojego umiłowanego Syna.
Ojcze, Ty czynisz wszystko nowe przez swojego Ducha.
Ojcze, Ty przyjąłeś ofiarę Twojego Syna.