Jesus bediente sich oft der Gleichnisse als er zu den Mitmenschen sprach. Das Evangelium für den 15. Sonntag im Jahreskreis stellt das Gleichnis vom Sämann in die Mitte (Mt 13, 1-9). Diesmal ist auch die Erklärung Jesu dabei (Mt 13, 18-23). Er selber nimmt den Platz des Sämanns an. Ein Glassfenster (1908) aus der ev.-luth. St. Clemens-Kirche in Büsum zeigt ihn als Sämann. Solche Bilder sind eher selten in der christlichen Kunst. Unser Bild zeigt Jesus in seiner gewöhnlichen Gewandung. Er geht durch ein Feld und streut den Samen aus. Der göttliche Sämann hat einen aus Stoff angefertigten Sack um den Hals, in dem er die Kerner behutsam trägt, wie es bei den Bauern bis heute üblich ist. Die Ränder des Glassfensters bilden die architektonischen Elemente, die ein weiteres inneres Fenster entstehen lassen. So dürfen wir durch dieses Fenster dem Herrn bei seiner Tätigkeit zuschauen, die er unter einem schönen, blauen, mit Wolken bedeckten Himmel, verrichtet. Man könnte meinen, das Bild ist wie ein Photo und das Ereignis gehört schon der Vergangenheit an.
Die Ansprache Jesu ist, wie oft es war, mit Bildern verziert. Diesmal spricht er im Rahmen einer Rede über das Himmelreich in sieben Gleichnissen, so ist das im 13. Kapitel vom Matthäus konzipiert worden.
Vom Boot aus, sprach er zu den vielen, um ihn versammelten, Menschen vom Samen, der zu einer reichen Saat werden sollte. Der Herr nimmt die Bilder aus dem Bauernleben, um vom etwas Wichtigeren zu sprechen. Die Kondition des Menschen zum Hören hat er in drei negativen Bildern und einem positiven erfasst. Ein Mensch kann wie ein Weg, ein felsiger Boden oder eine Stelle mit Dornen werden (vgl. Mt 13, 4-5. 7). Jesus aber erwartet von uns, dass wir ein guter Boden für sein Aussaat (vgl. Mt 13, 8) und karpoforoi (gr. Fruchtbringende, Fruchttragende) werden.

Chrysostomus (+ 407) sagte in einer Homilie dazu folgendes: Der vierte Teil ward gerettet, und selbst dieser nicht gleichmäßig; auch da war noch ein großer Unterschied. So sprach aber der Herr, um zu zeigen, dass er sein Wort in reichlichem Maße an alle gerichtet habe. Wie nämlich der Sämann keinen Unterschied macht unter dem Saatgrund, sondern einfach unterschiedslos den Samen ausstreut, so macht auch Jesus keinen Unterschied zwischen Reich und Arm, Gebildeten und Ungebildeten, Lauen und Eifrigen, Mannhaften und Feigen, sondern sprach zu allen und tat soviel als an ihm lag, obgleich er voraussah, wie es kommen werde. Er wollte eben sagen können: „Was hätte ich noch tun sollen, das ich nicht getan habe?“ (Jes 5, 4). Die Propheten vergleichen das Volk mit einem Weinstock: „Ein Weinstock“, heißt es, “sprosste für den Geliebten“ (Hld 7, 13) und „einen Weinstock hat er aus Ägypten verpflanzt“ (Ps 79, 9). Er selbst vergleicht es mit dem Samen. Was will er damit sagen? Dass der Gehorsam jetzt schneller und auch leichter sein werde, und in kurzer Zeit Frucht trage. Wenn du aber die Worte hörst: „Der Sämann ging hinaus, um zu säen“, so halte den Zusatz nicht für überflüssig. Der Sämann geht ja auch oft zu anderen Geschäften hinaus, so z.B. zum Umgraben, oder um die schädlichen Triebe abzuschneiden. Wie kommt es nun aber, sage mir, dass der größere Teil des Samens zugrunde ging? Die Schuld liegt nicht am Sämann, sondern an dem Erdreich, das den Samen aufnimmt, das heißt, an der Seele, die nicht acht gibt. Warum sagt er aber nicht: Einen Teil haben die Lauen erhalten und verderben lassen, einen anderen die Reichen und ließen ihn ersticken, wieder einen anderen die Weichlichen und sie kümmerten sich nicht um ihn? Weil der Herr ihnen nicht allzu nahe treten will, um sie nicht in Verzweiflung zu bringen; er überließ es vielmehr dem Gewissen eines jeden einzelnen unter den Zuhörern, sich selbst anzuklagen (In Matthaeum homiliae, Homilie 24, 3).

Die moderne Psychologie hat den Menschen, der wie ein Weg ist, in Bezug auf das Hören des Wortes als den: spazierenden Menschen, Vagabund und Tourist bezeichnet. Alle drei sagen uns etwas von der Unfähigkeit zum Fruchtbringen des einen und gleichen Menschen. Alle drei sind in ihm präsent. Jemand anderes könnte in der Bildsprache Jesu den felsigen Boden darstellen, wenn sein Enthusiasmus zu kurz dauert und von Angst überwältigt ist. Die Dornen bei dem dritten, stehen für die Sünden des Menschen, unter ihnen die größte, die Untreue Gott gegenüber. Alle drei können verwandelt werden durch Jesus und sein Wort. Der Weg und der Fels können in einen guten Boden verwandelt werden. Und so wird der Mensch wie ein Pilger, der in Beziehungen zu den Mitmenschen lebt und nicht flieht. Er teilt gerne seine Erfahrung mit ihnen und pflegt ein inneres Leben. Jesus sät reichlich aus. Wir würden sagen: er ist verschwenderisch dabei. Er erwartet von uns, dass wir reiche Frucht bringen. Mit den Worten des Propheten sagt er: so ist es mit dem Wort, das meinen Mund verlässt; es kehrt nicht leer zu mir zurück, sondern bewirkt, was ich will (Jes 55, 11). Wie vieles geht dabei verloren? Wie vieles in unserem Leben bringt überhaupt eine Frucht?

Herr Jesus, du bist der großzügige Sämann.
Du streust reichlich dein Samen.
Du bist der Herr der Ernte.
Wache über Wachstum und Ernte in uns und um uns.

Jezus w swoich mowach posługiwał się często przypowieściami. Ewangelia na 15 Niedzielę Zwykłą stawia w centrum przypowieść o siewcy (Mt 13, 1-9). Tym razem zostało w ewangelii przekazane Jego własne wyjaśnienie tej przypowieści (Mt 13, 18-23). On sam zajmuje miejsce siewcy. Witraż z ewangelicko-luterańskiego kościoła św. Klemensa w Büsum (z 1908 r.) ukazuje Go jako siewcę. Takie obrazy należą raczej do rzadkości w sztuce chrześcijańskiej. Nasz obraz pokazuje Jezusa w Jego typowym stroju. Idzie On przez pole i sieje ziarno. Boski Siewca ma na szyi worek z materiału, w którym ostrożnie niesie ziarna – jak to jest do dziś zwyczajem rolników. Marginesy witrażu tworzą elementy architektoniczne, które pozwalają na powstanie jeszcze jednego, wewnętrznego okna. I tak mamy możliwość przyglądania się przez okno czynności Pana, której dokonuje pod pięknym, ozdobionym chmurami, niebieskim niebem. Można by przypuszczać, że obraz ten jest jakby zdjęciem i wydarzenie to należy już do przeszłości.
Przemowa Jezusa, jak to często bywało, jest upiększona obrazami. Tym razem w ramach mowy o królestwie Bożym, posługuje się On siedmiu przypowieściami. Została ona tak skomponowana przez św. Mateusza w 13 rozdziale.
Jezus mówił z łodzi do licznie zebranych wokół Niego ludzi o ziarnie, które miało stać się obfitym plonem. Czerpie On obrazy z życia rolniczego, aby powiedzieć o czymś ważniejszym. Kondycję człowieka do słuchania zawiera w trzech negatywnych obrazach i w jednym pozytywnym. Człowiek może stać się drogą, skalistym gruntem albo ziemią z cierniami (por. Mt 13, 4-5. 7). Jezus oczekuje od nas, abyśmy byli dobrą ziemią dla Jego zasiewu (por. Mt 13, 8) oraz karpoforoi (gr. przynoszący owoce, noszący owoce).

Chryzostom (+ 407) powiedział w jednej ze swoich homilii co następuje: Czwarta część została uratowana i także ona nierównomiernie; także tam była wielka różnica. Tak powiedział Pan, aby pokazać, że swoje słowo obficie skierował do wszystkich. Jak siewca nie robi różnicy między gruntami, tylko bez różnicy wysiewa ziarno, tak Jezus także nie robił różnicy między bogatymi i biednymi, wykształconymi i niewykształconymi, oziębłymi i gorliwymi, mężnymi i tchórzliwymi, ale mówił do wszystkich i czynił tak, jakby to od Niego zależało, choć przewidział, jak się stanie. Chciał on powiedzieć: „co jeszcze miałem uczynić, a nie uczyniłem” (Iz 5, 4). Prorocy porównują naród z winoroślą: „Winorośl”, czytamy; „zakwitła dla ukochanego” (Pnp 7, 13) i „winorośl przesadził z Egiptu” (Ps 79, 9). On sam porównuje go z ziarnem. Co chce On przez to powiedzieć? Że posłuszeństwo teraz będzie szybsze i lżejsze i przyniesie owoc w krótkim czasie. Gdy słyszysz słowa: „Siewca wyszedł siać”, to nie uważaj tego dodatku za niepotrzebny. Siewca często wychodzi także do innych prac, tak np. aby przekopać, albo obciąć szkodliwe pędy. Powiedz mi, jak to się dzieje, że większa część ziarna niszczeje? Wina nie jest po stronie siewcy, ale leży w ziemi, która przyjmuje ziarno, to znaczy, w duszy, która nie poświęca swojej uwagi. Dlaczego więc nie powiada On: Część otrzymali oziębli i pozwolili ziarnu się zniszczyć, inną część bogaci i pozwolili ziarno zagłuszyć, jeszcze inną miękkim i nie zatroszczyli się o nie? Dlatego, że Pan nie chce ich zbyt urazić, aby ich nie wpędzić w zwątpienie; pozostawił On to sumieniu każdego ze słuchających, żeby się sam oskarżył (In Matthaeum homiliae, homilia 24, 3).

Współczesna psychologia określiła człowieka, który jest jak droga w odniesieniu do słuchania słowa, jako spacerowicz, włóczęga lub turysta. Wszystkie trzy aspekty mówią nam o niezdolności do przynoszenia owoców przez jednego i tego samego człowieka. Wszystkie trzy postawy są w nim obecne. Ktoś w języku obrazów Jezusa jest gruntem skalistym, bo jego entuzjazm jest zbyt krótki i całkowicie zdominowany przez strach. Ciernie u innego oznaczają grzechy ludzkie, a wśród nich największy: niewierność Bogu. Wszystkie trzy mogą być przemienione przez Jezusa i Jego słowo. Droga i skała mogą być przemienione na dobrą glebę. I człowiek taki stanie się pielgrzymem, który żyje w relacjach z ludźmi i nie ucieka od nich. Dzieli się chętnie swoim doświadczeniem z nimi i ma swoje życie wewnętrzne. Jezus sieje obficie. Powiedzielibyśmy, że jest marnotrawcą. Oczekuje On od nas, abyśmy przynieśli obfity plon. On mówi słowami proroka: słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem (Iz 55, 11). Jak wiele się przy tym marnuje? Ile spraw w naszym życiu w ogóle przynosi plon?

Panie Jezu, Ty jesteś hojnym Siewcą.
Ty rozsiewasz obficie swoje ziarno.
Ty jesteś Panem żniwa.
Czuwaj nad wzrostem i żniwem w nas i wokół nas.