| 26. Sonntag im Jahreskreis
Am 26. Sonntag im Jahreskreis lässt die Kirche Jesus als Lehrer auftreten.
Im ersten Teil des heutigen Evangeliums ist die Rede von fremden Wundertätern
(Mk 9, 38-41) und im zweiten von der Versuchung (Mk 9, 42-48). Jesus wurde
als Lehrer schon in der frühchristlichen Kunst dargestellt. Zum einen
wurde Christus thronend im Kreise der Apostel und zum andren stehend unter
den Jüngern gezeigt. In den Darstellungen zum Leben Jesu finden wir ihn
lehrend als den Zwölfjährigen. Er hält meistens eine Schriftrolle in der
Hand oder ein Buch, das oft aufgeschlagen ist (auf den Abbildungen des
Pantokrators oder der Maiestas Domini).
Unser Bild Zeigt Christus stehend, umgeben von den zwölf Aposteln. Die
Elfenbeintafel (18, 2 x 10, 1 cm) stammt aus der Mailänder Werkstätte
(The Cleveland Museum of Art, Inv. Nr. 1967.65), wie die anderen zwei,
die den Evangelisten Johannes (Paris, Musée du Louvre, Inv. Nr. MR 375)
und den Evangelisten Matthäus (London, British Library, Harley Ms. 2889)
darstellen. Jesus tritt hier auf als Lehrer und Meister von jeweils sechs
Büsten der Apostel auf beiden Seiten flankiert. Seine Lehre ist neu. Seine
Lehre ist der Weg, deshalb wird später Lukas über die Christen in Damaskus
schreiben können, als über die Anhänger des neuen Weges (vgl. Apg 9, 2).
Zuerst zitiert der Rabbi Jesus das Sprichwort Wer nicht gegen uns ist, der ist für
uns (Mk 9, 40) im Bezug auf jemand, der in seinem Namen Wunder tat (vgl. Mk 9, 38).
Hindert ihn nicht – sagte Jesus – Keiner, der in meinem Namen Wunder tut,
kann so leicht schlecht von mir reden (Mk 9, 39). Wer nicht gegen euch ist,
der ist mit euch. Jesus will damit den notwendigen Glauben betonen, der jemand
zu seinem Jünger werden lässt. Wer glaubt an ihn, der wird noch größere Wunder
vollbringen. Bei seinem Abschied sagte er: Wer glaubt und sich taufen lässt,
wird gerettet; wer aber nicht glaubt, wird verdammt werden. Und durch die, die
zum Glauben gekommen sind, werden folgende Zeichen geschehen: In meinem Namen
werden sie Dämonen austreiben; sie werden in neunen Sprachen reden; wenn sie
Schlangen anfassen oder tödliches Gift trinken, wird es ihnen nicht schaden;
und die Kranken, denen sie die Hände auflegen, werden gesund werden (Mk 16, 16-18).
Weiter spricht Jesus die Versuchung an. Die Aussage vom Mühlstein, von der Hand,
vom Fuß und vom Auge (vgl. Mk 9, 42-47) ist eine Hyperbel d.h. sprachliche Übertreibung,
die die Juden oft benutzten, um eine wichtige Wahrheit zu sagen. Jesus meint,
dass der Mensch nicht zum Verursacher der Sünden der anderen Menschen sein soll:
Wer einen von diesen Kleinen, die an mich glauben, zum Bösen verführt (Mk 9, 42) –
sagte der Meister, der soll die Strafe bekommen. Er sollte selbst immer und
auf jede Weise die Sünden vermeiden – Hand, Fuß und Auge, die zum Bösen
verführen (vgl. Mk 9, 43-47), stehen für die Bereiche des menschlichen Lebens –
Tun, Gehen und Sehen – die gut aber auch schlecht sein können. Der Jünger tut,
was der Herr ihm sagt (vgl. Joh 2, 5).
Weiter spricht Jesus die Versuchung an. Die Aussage vom Mühlstein, von
der Hand, vom Fuß und vom Auge (vgl. Mk 9, 42-47) ist eine Hyperbel d.h.
sprachliche Übertreibung, die die Juden oft benutzten, um eine wichtige
Wahrheit zu sagen. Jesus meint, dass der Mensch nicht zum Verursacher
der Sünden der anderen sein soll und selbst immer und auf jede Weise die
Sünden vermeiden sollte. Der Jünger tut, was der Herr ihm sagt (vgl. Joh
2, 5).
Der hl. Ignatius von Loyola (1491-1556) betete so:
Herr,
lehre mich, großherzig zu sein;
lehre mich, dir zu dienen, wie es dir zusteht:
zu geben, ohne zu berechnen,
mich einzusetzen, ohne Angst vor Kränkungen,
zu arbeiten, ohne bequem zu werden,
mich zu bemühen, ohne nach Anerkennung zu streben -
nur in der festen Überzeugung,
deinen Willen zu erfüllen
(100 Gebete die das Leben verändern. Christian Leven (Hrsg.). Stuttgart
2005, S. 38).
|
26 Niedziela Zwykła
W 26 Niedzielę Zwykłą Kościół ukazuje nam Jezusa jako Nauczyciela. W
pierwszej części dzisiejszej Ewangelii jest mowa o obcych cudotwórcach
(Mk 9, 38-41), a w drugiej o pokusie (Mk 9, 42-48). Już we wczesnej sztuce
chrześcijańskiej przedstawiano Jezusa jako Nauczyciela. Z jednej strony
pokazywano Go jako tronującego w gronie Apostołów, a z drugiej stojącego
wśród uczniów. W ikonografii życia Jezusa znajdujemy Go jako Dwunastoletniego
nauczającego. Często trzyma On w ręce zwój lub księgę, często otwartą
(na obrazach Pantokratora lub Maiestas Domini).
Nasz obraz ukazuje
stojącego Chrystusa, otoczonego przez dwunastu Apostołów. Płytka z kości
słoniowej (18, 2 x 10, 1 cm) pochodzi z warsztatu w Mediolanie (The Cleveland
Museum of Art, Inv. Nr. 1967.65), jak również pozostałe dwie, przedstawiające
Jana Ewangelistę (Paris, Musée du Louvre, Inv. Nr. MR 375) oraz Ewangelistę
Mateusza (London, British Library, Harley Ms. 2889). Jezus występuje tutaj
jako Nauczyciel i Mistrz otoczony z każdej strony sześcioma popiersiami
Apostołów. Jego nauka jest nowa. Jego nauka to droga, dlatego później
Łukasz będzie mógł napisać o chrześcijanach w Damaszku, jako o zwolennikach
nowej drogi (por. Dz 9, 2).
Najpierw rabbi Jezus cytuje przysłowie Kto nie jest przeciwko nam, jest z nami (Mk 9, 40)
w odniesieniu do kogoś, kto w Jego imieniu dokonywał cudów (por. Mk 9, 38).
Nie zabraniajcie mu – powiedział Jezus – Nikt bowiem, kto czyni cuda w moje imię,
nie będzie zaraz mógł źle mówić o Mnie (Mk 9, 39). Kto nie jest przeciwko wam, jest z wami.
Jezus chce przez to podkreślić konieczność wiary, która pozwala komuś stać się Jego uczniem.
Kto wierzy w Niego, ten będzie dokonywał jeszcze większych rzeczy. Przy swoim pożegnaniu powiedział:
Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, ten się potępi.
Tym, którzy uwierzą, takie znaki będą towarzyszyć: W moje imię będą wyrzucać demony,
będą mówić nowymi językami, węże będą brać do rąk, i choćby wypili coś zatrutego,
nie zaszkodzi im. Będą na chorych kłaść ręce, a ci zostaną uzdrowieni (Mk 16, 16-18).
Dalej mówi Jezus o pokusie. Wypowiedź o kamieniu młyńskim, o ręce, o nodze
i o oku (por. Mk 9, 42-47) jest hiperbolą tzn. wyolbrzymieniem, którym
Żydzi często się posługiwali, aby wyrazić jakąś ważną prawdę. Jezus uważa,
że człowiek nie powinien być przyczyną grzechów innych ludzi: Ale jeśli ktoś
stałby się przyczyną upadku jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie (Mk 9, 42)
– powiedział Mistrz, ten powinien otrzymać karę.
Powinien on zawsze i we wszelki możliwy sposób unikać powodów do grzechu –
ręka, noga i oko, które prowadzą do upadku (por. Mk 9, 43-47), odpowiadają
obszarom życia ludzkiego – działać, iść oraz widzieć, które mogą być dobre, ale i złe.
Uczeń czyni to, co mu Pan poleci (por. J 2, 5).
Św. Ignacy Loyola (1491-1556) modlił się tak:
Słowo Odwieczne, Jednorodzony Synu Boży,
proszę Cię, naucz mnie służyć Ci tak,
jak tego jesteś godzien.
Naucz mnie dawać, a nie liczyć,
walczyć, a na rany nie zważać,
pracować, a nie szukać spoczynku,
ofiarować się, a nie szukać nagrody innej
prócz poczucia, że spełniłem Twoją Najświętszą wolę
(Ignacy z Loyoli, XVIII kontemplacja o miłości).
|
