Hl. Hedwig speist die Kranken, gibt Almosen den Armen und legt Fürbitte für die Gefangenen (fol. 56v).
Hedwigs-Codex von 1353 (aus der Sammlung Peter und Irene Ludwig, Aachen, heute Paul-Getty-Museum, Malibu, USA).

Im heutigen Fragment des Evangeliums (vgl. Lk 6, 27-38) fordert Jesus drei Mal seine Jünger und Zuhörer auf zum freizügigen Geben und zur Barmherzigkeit. Die hl. Hedwig von Andechs und Schlesien (1179-1243) ist das gute Beispiel eines Menschen, der das, was Jesus von uns erwartet, wirklich gelebt hat.
Der Hedwigs-Codex von 1353 (aus der Sammlung Peter und Irene Ludwig, Aachen, heute Paul-Getty-Museum, Malibu, USA) erzählt auf seine Weise das Leben der Heiligen auf 65 Miniaturen (33 Blättern). Die Handschrift besteht aus 204 Folien (35, 5 x 24, 6 cm) und ist eine Sammelhandschrift. Sie beinhaltet mehrere, sämtlich auf die Person der hl. Hedwig Bezug habende, lateinische Texte. Neben der Genealogie der Heiligen erscheinen u. a. die legenda maior und die legenda minor, die Kanonisationsbulle des Jahres 1267, ferner die Predigt des Papstes Clemens IV. bei der Heiligsprechung Hedwigs in Viterbo, sowie vier Homilien des hl. Bernhard von Claivaux über die Verkündigung Mariens. Auftraggeber des Codex war der schlesische Herzog Ludwig I. von Liegnitz und Brieg (1311-1398), ein Urenkel der hl. Hedwig. Insgesamt drei Schreiber waren an der im Jahre 1353 fertiggestellten Handschrift (auch Codex Slacoverdensis genannt, Schlackenwerth bei Karsbad, heute Ostrov bei Karlovy Vary) beteiligt. Die 65 vorhandenen Miniaturen dienen vor allem der Erläuterung der legenda maior. Alle Seiten sind zweiteilig, was die Bilder angeht, mit der Ausnahme der ganzseitigen Miniatur auf fol. 12v, die die hl. Hedwig mit Attributen und den Stifter Ludwig I. und Agnes von Glogau darstellt.
Im sechsten Kapitel der Vita beatae Hedwigis, quondam ducisse Slesie (maior legenda de beata Hedwigi) werden die Barmherzigkeit und die Nächstenliebe der Heiligen beschrieben. Den Text begleiten bildliche Darstellungen.

Die Bildseite (fol. 56v) ist in zwei Teile gegliedert. Obere Hälfte wurde mit der Überschrift Hic sancta Hedwigis infirmos propria in persona visitat et reficit. Et pauperibus largas elemosinas et nutritia tribuit (Hier besucht die hl. Hedwig Kranke in eigener Person und speist sie. An die Armen hat sie reiche Almosen und Lebensmittel ausgeteilt) versehen. Links im Bild sind vier liegende Kranke zu sehen, die von der Heiligen gespeist werden und rechts sechs Arme, die von ihr Almosen bekommen. In der großen Legende ist dazu zu lesen: Die Magd Gottes hegte an ihrem Hof dreizehn arme Kranke, die sie im Andenken an Christus und die zwölf Apostel auf ihren Reisen von Ort zu Ort auf Wagen nachfahren ließ. Wenn man zur Herberge kam, sorgte sie zuerst für deren Wohlergehen und ließ sie immer in ihrer Gegenwart zur Ruhe bringen. Bevor sie sich selbst an den Tisch setzte, ging sie zu ihnen und bediente sie, indem sie jedem kniend die Speisen vorsetzte (fol. 61r in: Der Hedwigs-Codex von 1353. Sammlung Ludwig. (Hg.) W. Braunfels. Bd. 2. Texte und Kommentare. Berlin 1972, S. 101).
Das untere Teil der Bildseite trägt die Überschrift Hic incarceratis et captivis lumina et multa beneficia tribuit et eos apud maritum suum precibus sepissime a morte liberavit (Hier hat sie den Eingekerkerten und Gefangenen Kerzen und viele Wohltaten erteilt und hat sie durch Fürsprache bei ihrem Gatten sehr häufig vom Tode befreit). Die linke Szene zeigt die heilige Frau, wie sie zwei gefangenen Männern Kerzen und Almosen gibt und die rechte Seite der Miniatur stellt ihr Gespräch mit ihrem Mann dar. Die große Legende erzählt von der hl. Hedwig, dass obwohl sie die Gefangenen in eigener Person nicht besuchen konnte, unterließ sie es nie, sie mit großen Geschenken zu erfreuen… Sie besorgte Wäsche zum Wechseln, damit sie nicht zu sehr vom Ungeziefer belästigt würden und beschaffte Kerzen, um durch die Wohltat des Lichtes die Schrecken und Finsternis des Verlieses zu mildern (fol. 55v, 57r in: Der Hedwigs-Codex, Bd. 2, S. 99).
Und weiter lesen wir: Zu all´ den Wohltaten, die sie den Verbrechern im Gefängnis und anderen Gefangenen zukommen ließ, fügte sie noch diese hinzu, dass sie sie sehr oft durch ihre Fürsprache aus dem Kerker errettete und ihnen volle Freiheit verschaffte. Auch diejenigen, die bei ihrem Gemahl in Ungnade gefallen waren, suchte sie wieder in Gunst zu bringen. Sie warf sich unter viele Tränen vor ihm nieder, demütigte sich vor ihm und ließ nicht ab zu bitten, bis sie sich erhört sah (fol. 57r-57v in: Der Hedwigs-Codex, Bd. 2, S. 99).

Die Aufforderung Jesu: Gib jedem, der dich bittet (Lk 6, 30a) erklingt in seiner Rede noch zweimal: Gebt, dann wird auch euch gegeben werden (Lk 6, 38a) und Seid barmherzig, wie es auch euer Vater ist (Lk 6, 36). In seiner Ansprache geht er über die Nächstenliebe weit hinaus zu der Liebe zu den Feinden. Gerade das ist das so stark Charakteristische im Christentum. Die zweifache Liebe zu Gott und dem Nächsten hat die hl. Hedwig in ihrem Leben verwirklicht, so wie viele schon vor ihr und nach ihr.

Barmherziger Gott,
hilf auf die Fürsprache der heiligen Hedwig auch uns,
„für Versöhnung und Frieden unter den Menschen zu wirken
und dir in den Notleidenden zu dienen“
(Tagesgebet vom Gedenktag der hl. Hedwig).

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii (por. Łk 6, 27-38) Jezus trzykrotnie nawołuje swoich uczniów i słuchaczy do hojnego dawania i miłosierdzia. Św. Jadwiga z Andechs (1179-1243) jest dobrym przykładem człowieka, który w swoim życiu urzeczywistnił to, czego Jezus od nas oczekuje.
Hedwigs-Codex z 1353 roku (Sammlung Peter und Irene Ludwig, Aachen, obecnie Paul-Getty-Museum, Malibu, USA) opowiada na swój sposób życie Świętej w 65 miniaturach na 33 kartach. Rękopis ten składa się z 204 folio (35, 5 x 24, 6 cm) i stanowi zbiór różnych łacińskich tekstów, mających związek z osobą św. Jadwigi Śląskiej. Obok genealogii Świętej pojawiają się m. in. legenda maior i legenda minor, bulla kanonizacyjna z 1267 roku, dalej homilia papieża Klemens IV podczas jej kanonizacji w Viterbo, oraz cztery homilie św. Bernarda Claivaux o Zwiastowaniu Maryi. Zleceniodawcą kodeksu był śląski książę Ludwik I z Legnicy i Brzegu (1311-1398), prawnuk św. Jadwigi. W sumie trzech skryptorów brało udział w zapisaniu tego rękopisu, powstałego w 1353 roku, zwanego Codex Slacoverdensis (Schlackenwerth koło Karsbad, obecnie Ostrov koło Karlovych Varów). 65 miniatur w tym kodeksie służy przede wszystkim objaśnieniu legenda maior. Wszystkie strony są dwuczęściowe, jeśli chodzi o obrazy, z wyjątkiem całostronicowej miniatury na fol. 12v, przedstawiającej św. Jadwigę z atrybutami i fundatorami Ludwikiem I oraz Agnieszką z Głogowa.
W szóstym rozdziale Vita beatae Hedwigis, quondam ducisse Slesie (maior legenda de beata Hedwigi) opisane zostało miłosierdzie i miłość bliźniego, praktykowane przez Świętą. Tekstowi temu towarzyszą obrazy.

Strona z obrazami (fol. 56v) podzielona została na dwoje. Górną połowę zaopatrzono tytułem Hic sancta Hedwigis infirmos propria in persona visitat et reficit. Et pauperibus largas elemosinas et nutritia tribuit (Tutaj św. Jadwiga odwiedza chorych we własnej osobie i karmi ich. Biednym rozdaje hojne jałmużny i żywność). Z lewej strony obrazu można dostrzec czterech leżących chorych, karmionych przez Świętą oraz z prawej sześciu biedaków, którzy otrzymują od niej jałmużnę. W „dużej legendzie” czytamy: Służebnica Boża karmiła na swoim dworze trzynastu biednych chorych, będących z nią w drodze z miejsca na miejsce, na pamiątkę Chrystusa i Jego dwunastu Apostołów, których kazała wozić za sobą wozem. Gdy przybyli do gospody, to najpierw zadbała o ich zdrowie i polecała w swojej obecności położyć do snu. Zanim sama usiadła do stołu, szła do nich i usługiwała im, klęcząc przed nimi, podawała im pokarm (fol. 61r w: Der Hedwigs-Codex von 1353. Sammlung Ludwig. (Hg.) W. Braunfels. T. 2. Texte und Kommentare. Berlin 1972, s. 101).
Dolna część strony została zatytułowana Hic incarceratis et captivis lumina et multa beneficia tribuit et eos apud maritum suum precibus sepissime a morte liberavit (Tutaj uwięzionym i osaczonym przynosiła świece i inne dobra oraz przez swoje wstawiennictwo u męża często ocalała od śmierci). Lewa scena ukazuje tę świętą kobietę, jak dwom uwięzionym mężczyznom podaje świece i jałmużny, natomiast prawa strona miniatury przedstawia jej rozmowę z mężem. „Duża legenda” opowiada o św. Jadwidze, że chociaż nie mogła osobiście odwiedzać więźniów, to nigdy nie przestawała obdarzać ich rozmaitymi darami... Troszczyła się o bieliznę na zmianę, aby nie męczyło ich zbytnio robactwo oraz rozdawała świece, aby ich światło łagodziło strach i ciemności opuszczenia (fol. 55v, 57r w: Der Hedwigs-Codex, T. 2, s. 99).
Dalej czytamy: Do tych wszystkich dobrych czynów, które wykonywała wobec zbrodniarzy w więzieniu i innych uwięzionych, dodawała jeszcze i ten, że często wstawiała się o ich uwolnienie z lochów i obdarzała ich pełną wolnością. Także tych, którzy popadli w niełaskę u jej męża, poprzez swoje działanie przywracała do łaski. Padała często we łzach przed nim, upokarzała się przed nim i nie przestawała prosić, aż została wysłuchana (fol. 57r-57v w: Der Hedwigs-Codex, T. 2, s. 99).  

Wezwanie Jezusa: Dawaj każdemu, kto cię prosi (Łk 6, 30a) rozbrzmiewa w Jego mowie jeszcze dwa razy: Dawajcie, a będzie wam dane (Łk 6, 38a) oraz Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest wasz Ojciec (Łk 6, 36). W swojej nauce wykracza On daleko poza miłość bliźniego i przechodzi do miłości nieprzyjaciół. Akurat to jest tak bardzo charakterystyczne dla chrześcijaństwa. Podwójną miłość do Boga i do bliźniego św. Jadwiga urzeczywistniła w swoim życiu, jak wielu przed nią i po niej.

Miłosierny Boże,
pomóż nam, abyśmy za przykładem świętej Jadwigi
„starali się o pokój i zgodę między ludźmi
i służyli Tobie w cierpiących niedostatek“
(Kolekta ze wspomnienia św. Jadwigi Śląskiej).